siedząc naprzeciw konającego zegara

chciałem czas zamknąć,

najlepiej w dłoni,

i nie oddać go nikumu.

wypalić obraz jak w kadrze

zapisanym przez szklane oko,

nawet jeśli z czasem wyblaknie,

pożółknie

i

straci kolor.

 

siedząc naprzeciw konającego zegara

oczu otwierać nie chciałem.

zasłuchanym być w ciszy,

w ciemność zapatrzonym,

szukać zakazanych smaków...

słów... zapachów...

westchnień zapomnianych.

 

siedząc w bujanym fotelu,

z lampką wina w dłoni,

czekać, aż czas odejdzie,

zegar zamilknie,

a ja...

 

zaraz po nim.