weszliśmy z wielkim hukiem w nowe tysiąclecie

wież walących się w gruzy, z głodem w trzecim świecie.
Z Dżihadem w imię Allacha, walk w imię mamony,
ze śmiercią, którą kamera ujmie z każdej strony.

Aparat błyśnie fleszem, lampą ktoś poświeci
w nieruchome źrenice nieruchomych dzieci.
Byle nic nie pominąć, nie skadrować krzywo,
przekazać profesjonalnie relację na żywo.

Z miejsca katastrofy, ruin i rozpaczy,
którą nasz świat bezpieczny będzie mógł zobaczyć
w HD telewizorze, w niusach, w internecie,
albo obejrzeć fotki w porannej gazecie.

Wszak ciekawe ujęcie, zoom i oryginalność
podwoją zysk, nakład, zwiększą oglądalność
i zaspokoją gusta tych obywateli
wolnego świata, którzy lubią ze swoich foteli
w ciepłych bamboszach, popijając piwo
oglądać wojenny serial puszczany na żywo.

A gdy przykra świadomość ich trochę uwiera,
że tam się cierpi naprawdę i on lajn umiera,
wciskają złoty guzik na srebrnym pilocie
włączając "bitwę na głosy" pstryk
i po kłopocie.