Diabeł z Bogiem wędrował po wyschniętej ziemi,

niczym Dante po piekle z mistrzem Wergiliuszem,
obaj dziełem stworzenia swego przerażeni,
obaj wątpić zaczęli w siebie, w ciało, w duszę,
widząc ciał kłębowiska, co z ludzi wyzuci
kotłują się w rozpuście jęczącej z rozkoszy,
po czym rwą z trzewi owoc swej zwierzęcej chuci
rzucając go tam, gdzie słońce krwawą łuną broczy,
przecięte przez horyzont w pół jak ostrym nożem.

Słychać śmiech demoniczny, zbrodnia dumnie kroczy.
Wszędzie popiół i sadze- nie patrz na to Boże,
tam ktoś na grobach tańczy- diable zakryj oczy.

Boże na co Ci było ład tworzyć z chaosu
i słowo oblekać w ciało przez które ja zginę,
Ty zginiesz razem ze mną, o ironio losu!

Ład ziemi, nieba, piekła obrócą w perzynę
ludzie, spójrz jak podleją i łżą niepomiernie,
uczniowie przerośli mistrza i z piekła się śmieją,
szydzą z nieba i bluźnią zajadlej ode mnie,
doskonali w łotrostwie diablo nikczemnieją.

Bóg do pustego kościoła wszedł i padł ze smutkiem
krzyżem pod krzyżem syna, patrząc w Jego rany,
a diabeł poszedł do szynku gwarnego na wódkę,
wyszedł stamtąd nad ranem w człowieka zalany.