Obudziłam się w łóżku - nie

swoim

i poczułam się trochę

nieswojo,

obok mąż- całkiem nie mój,

całkiem nie mój pokoik

pomyślałam - jest niewesoło.

 

Niewesoło? Akurat. Dramat.

Katastrofa. Tragedia poprostu.

Wyślizgnęłam się z łóżka

i niecałkiem ubrana

na most poszłam, żeby rzucić

się z mostu.

 

Już na miejscu przeszło mi

troszkę,

(bądź co badź taki nurt to nie

żarty)

Założyłam buciki,

poprawiłam pończoszkę.

Dziś nie będę skakać do

Warty.

 

Dzisiaj muszę się skupić na

winie,

iść i prawdę mężowi rzec

wprost,

sroga kara (mój Boże)

za winę nie minie mnie,

chyba jednak wrócę na most.

 

W tę i wewtę biegam w

panice, strach mnie zżera cholera, i

wstyd;

nagle błysk świadomości,

aż wrzasnęłam w ulicę:

przecież ja nie mam męża.

Shit!